آه، گل سرخ و سفیدم؛ کی میایی؟بنفشه، برگ بیدم کی میایی؟
تو گفتی گل دراید من میایم!
وای! گل عالم تموم شد؛ کی میایی؟
و باز هم مردی دیگر، از دیاری که هنر در آن تنها پناه آدم هایش بود تا در تنهایی هایشان سر بر زانو گذارند و آرام آرام اشک بریزند؛ رفت!
مردی که روزهای کودکی من، جوانی پدرم و دلتنگی های هر دومان با او اجین بود!
رفتن یک انسان از این دیار، درد دارد؛ چرا که یکی از همنوعانمان را به دست تیغ مرگ داده ایم و اکنون تنهاتریم از قبل! حال چه رسد به اینکه این زاده روزهای دور، یکی از سرشناسان ایاممان باشد.
کاش این درد را سر باز ایستادن بود
برایمان روزهای خوشی آرزو کن محمد نوری
تو هم رفتی و ما همچنان پا به جفت به این دنیا چسبیده ایم
و زیر لب با تو زمزمه میکنیم:
«زندگی یه کوره راهه بینشونه/ هیشکی دست سرنوشت و نمیخونه
وامونده شهر و دیارم/ عاصی ز دست روزگارم؛ تنهای تنهام!
دل کنده از شهر امیدم/ از دل کلامی نشنیدم؛ جز نام غم ها
دنیای ما چرا به ما وفا نداره؛ بی اعتباره/ چرا خزون، همیشه آفت بهاره؟! این روزگاره!»
و اشک روی گونه هامونو امروز پاک نمیکنیم! چون بهونمون نبودن توه! حتی اگه برا دردامون گریه کنیم!
حالا هم برای تو شعر خودت و اینجوری مینویسیم:
تو برای آنکه ایران خانه خوبان شود رنج دوران بردهای،رنج دوران بردهای
تو برای آنکه ایران گوهری تابان شود خون دلها خوردهای، خون دلها خوردهای
تو برای جاودانه ماندن این عشق پاک خون دلها خوردهای، خون دلها خوردهای
اما دیگه
لالالالالالا، لالالالالالا لالالالالالا، لالالالالالا
آروم بخواب پیر مرد دوست داشتنی
از امروز دیگه کسی برای تو دست نخواهد زد تا من و امثال من تو حرم گرمای اون تشویقای ایستاده و تمام قد، غرق بشیم
